Zemdlałam. Kiedy się obudziłam stałam na...neptunie?! Później zorientowałam się, że lodowy ptak leci w moją stronę. Wystraszona zamknęłam oczy czekając na śmierć. Kiedy otworzyłam oczy ujrzałam przystojnego mężczyznę. Przystojnego to za mało powiedziane! Miał turkusowe oczy, czekoladową karnację, był bardzo umięśniony. Zrobiłam wielkie oczy zastanawiając się o co w tym wszystkim chodzi.
- Boisz się mnie? -uśmiechnął się nieśmiało i podszedł bliżej, a ja zrobiłam dwa kroki do tyłu. Moje nogi systematycznie zamieniły się w galaretę.
-K-kim jesteś? To tylko sen? Tak?! Obudzę się i zobaczę moją rodzinę! Tak?! Ciebie już nie będzie! Prawda? Prawda! Powiedz, że tak!
-Nie bój się moja droga...nie zrobię Ci krzywdy. Wiem, że cierpisz...- uśmiechnął się ze wspóczuciem. Zrobiło mi się głupio. Po chwili byłam czerwona jak burak.
- Pomogę Ci...złapał mnie za rękę. Nazywam się Delling.- poczułam się tak dobrze...Niestety się obudziłam i Delling znikł.Dopiero go poznałam,ale już tęskniłam

Ostatnio edytowany przez LissaSeille (02-04-13 22:29:41)

Napisane było tam " Idź prosto". Nic więcej? Przypomniałam sobie tajemniczego Dellinga, lodowego ptaka, śmierć...To wszystko było takie dziwne! Nie wiedziałam co robić! Postanowiłan wyjść na dwór, ale było ciemno...Jednak gdy spoglądałam przez okno zdawało mi się, że jest jasno...Nagle ujrzałam białą postać. Była to kobieta, miała niebieskie oczy, ubraną suknię ślubną, bladą cerą i czarne włosy. Podeszłam bliżej, a ona zaczęła się śmiać.
-Witaj moja droga-powiedziała.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć. Przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w nią i nie byłam w stanie wypowiedzieć słowa. Kobieta najwyraźniej wyczuła moje obawy, gdyż nie czekając na moją odpowiedź mówiła dalej.
- Zapewne domyślasz się już kim jestem?-zapytała.
Nie odpowiedziałam i nadal stałam w miejscu, nie mogąc odwrócić wzroku.

Oprócz niej lodowy ptak, który po chwli zamienił się w Dellinga. Kłócili się. Kiedy już stanęłam, zorientowałam się, że znowu płaczę. Kobieta zaczęła się śmiać, w jej oczach widziałam pogardę, natomiast Delling był najwyraźniej smutny i przejęty. Nagle moją uwagę przykuł koń- piękna klacz, czarny pegaz o fiołkowych oczach. Spoglądał prosto na mnie. Zawsze kochałam konie i będę kochać. Gdy byłam mała miałam swoją klacz, nazywała się Maksyma. Niestety zachorowała...
- Podoba Ci się co? Heh, w końcu to twoje przeznaczenie. Możliwe, że zostaniecie razem na zawsze- powiedziała tajemnicza kobieta.-Już czas!- dodała.
- Na co?- zapytałam, a klacz podbiegła do mnie. Później ją pogłaskałam. Stwierdziłam, że imię Maksyma do niej pasuje.
-Jest piękna jak kwiat czarnej orchidei, ale przelotna jak galopujący wiatr. Przypomina twoją dawną klacz- powiedziała. Skąd ona wie o Maksymie?!- pomyślałam. Wtedy Delling złapał mnie za rękę i pogładził po policzku.

-Jeszcze nie teraz....
-Nie, nie i nie! Chce się wreszczie dowiedzieć co stało się z moją rodziną, kim ona jest- wskazałam na kobietę- i kim ty jesteś!
- Dzika i piękna jak zawsze...- uśmiechnął się złośliwie i zawołał "Bajkał". Sekundę później zobaczyłam białego jednorożca. Był taki jak na filmach! Piękny...
Delling wskoczył na konia. Byłam oczarowana jednorożcem...zresztą mój pegaz nie był gorszy. Nagle ktoś strzelił do mnie z łuku. Strzała była już tak blisko, ale w ostatniej chwili Delling mnie uratował. Strzała wbiła mu się w prawe ramię, po czym upadł z konia. Łzy poleciały mi po policzkach. "Żyjesz? Boli? Powiedz coś! proszę..."- szlochałam. - Nic mi się nie stało piękna. Nie płacz!- przytulił moją dłoń.

Dziwna kobieta spojrzała na mnie ze zrozumieniem.- Nie bój się. Będzie z nim dobrze...- nagle podszedł do mnie jeden z "tych ludzi". - Czy bogini koni chcieć pić?".- Spojrzałam na mężczyznę z niezrozumieniem co zauważyła tajemnicza kobieta. - Wszyscy uważają cię za boginie konie, ponieważ ta czarna klacz dała ci się dosiąść. Nikomu nie dała się dosiąść- tylko tobie. Legenda mówi, że ten kto jej dosiądzie jest bogiem koni. Ta klacz należy do Ciebie.- powiedziała.
-Dlaczego Delling...się dla mnie poświęcił?- zapytałam. - A jak myślisz?-odparła -Yh..Czyli on się we mnie...
-Widocznie tak. - przerwała. -A! No tak! Wybacz, że się nie przedstawiłam. Jestem Xara, a ty Irtea.- IRTEA?! Że co..piwerwszy raz słyszę takie imię...-powiedziałam sobie w myślach.

- Nie rozumię.- Xara ciężko westchnęła. - Posłuchaj...powiem ci wprost. Konie są stworzone właśnie dla ciebie.- w tej samej chwili poczułam ciepły i delikatny dotyk na karku. Nie trudno się domyślić, że to był Delling. Xara uśmiechnęła się i zostawiła nas samych. - Wszystko w porządku? Jak się czujesz? Dlaczego zaryzykowałeś i...i poświęciłeś swoje życie dla...mnie.- Coś mnie przełamało. Ból i żal pożerał moje serce. Zaczęłam głośno szlochać. Delling złapał mnie za dolną część kregosłupa po czym błyskawicznie zmieniłam pozycję. Siedziałam obok niego. Pzytulił mnie i otarł łzy. -Proszę Cię...nie płacz...Nic mi się nie stało. Żyję! Już dobrze.- trochę się uspokoiłam.Wziął mnie na ręce i zaniósł do jakieś chatki.Położył na wielkim łóżku i przykrył kołdrą. Zrobił mi ciepłe kakao i usiadł obok mnie. -Jesteś zmęczona. Pora spać.-siedział obok mnie i bawił się moimi włosami. Więcej nie pamiętam. Zasnęłam i śniłam o mojej pięknej, czarnej, skrzydlatej klaczy.